کاربرد مدلسازی فازی برای ارزیابی اثرات تفرج بر وزن مخصوص ظاهری خاک (مطالعۀ موردی: پارک جنگلی نور)

ارزیابی اثرات محیط زیستی روشی مؤثر برای حفاظت از منابع طبیعی است. با توجه به نیاز روزافزون انسان به طبیعت و اثرات نامطلوب استفاده بیش از حد بر محیط زیست از جمله خاک، ضروری است که فرایند ارزیابی آثار محیط زیستی در تعیین اهداف، بررسی شرایط پایه ای و همچنین پیش بینی و تخمین آثار محیط زیستی اجرای پروژه ها، به کار گرفته شود. در این تحقیق برای ارزیابی اثرات تفرج بر وزن مخصوص ظاهری خاک در پارک جنگلی نور، از مدلسازی فازی استفاده شد. ابتدا سه منطقۀ تفرج متمرکز، تفرج گسترده و شاهد، انتخاب و سپس یک شبکۀ منظم-تصادفی با 30 قطعه نمونه در هر منطقه پیاده شد. در هر قطعه نمونه تعداد گردشگر و مدت زمان اقامت به عنوان شاخص های ورودی محاسبه و وزن مخصوص ظاهری خاک به عنوان شاخص خروجی برداشت شد. سپس شاخص های ورودی و خروجی، طبقه بندی و قواعد فازی بر اساس سیستم استنتاج ممدانی تعریف شد. براساس مقایسۀ نتایج مدل با نتایج داده های تجربی، خطای مدل 6 درصد بود که بیانگر دقت مناسب مدل است. نتایج نشان می دهد که با افزایش تعداد گردشگران و مدت اقامت آنها در منطقه، وزن مخصوص ظاهری خاک افزایش می یابد و زمانی که تعداد گردشگران به 20 نفر و مدت اقامت به 1 ساعت می رسد، کوبیدگی خاک به حداکثر می رسد و افزایش این دو عامل دیگر تأثیری بر مقدار کوبیدگی خاک ندارد. همچنین نتایج نشان دهندۀ توانمندی مدلسازی فازی در پیش بینی اثرات فعالیت های تفرجی است.